بانيّت رسيدن به غايتي زيبا ،که ماه وماهتاب رشک دلربايي آنرا دارند؛ارابه سفر بي اختيار وشتابان، مرکز را به سوي دشت وکوير در مي نوردد؛ازحاشيه قم وکاشان ونطنز وقلعه سنگي طَرق مي گذرد وبه سوي غرب مايل شده ؛مهاجران را به سوي اصل خود، باز مي گرداند.

در اين طريق ،مهاجر ومسافر ،رهگذر وگردشگر ،قريب وغريب، پرنشاط وبا شوق ،راهي روياهاي خويش ،نقشي از بهشت در دنياي خاكي ،ترسيمي ازنقش عشق بر پيكره وجود گرديده ...مي روند وميروند تا به ديار وصال ،قلمرو خيال وخشت هاي عشق ،مي رسند .

دامنه واوج كوههاي كركس ،آسمان به غايت زلال وآبي، كشتي گونه ايستاده بر سخره هاي تراورتن، سروسروين، چنار پهن پيكر ،لبخند امواج آرام بند،انبوه شكوفه هاي سفيدصورتي سيب وبادام و...تصويري را به ديده ها مي بخشد ؛كه تصور بهشت در ذهن است.

اما، با هزاران افسوس توام با آه ؛خورشيد، خود را از پس تپه هاي شرق طرق ،با اشتياق فراوان از افقي زيبا به بيرون مي كشد ونور سرخ وزردش را بر چهره زيبا ونيلگون كركس كوه مي ريزد؛در حالي كه:

مردم اين ديار كه آخرين بازماندگان صدها نسل دور ونزديك وپر رمز وراز طرق اند ؛چون گذشته هاي بي بديل، پرجنب وجوش ومشتاق راه دشت وصحرا ،كوه وكار را برنمي گزينند .چرا كه جوانان وميانسالان ديروز در ديار غربت وسالخوردگان در بستر...وجوانان فردا در انتظار فردا ،به سر مي برند ؛تا فرجي رسد وطرقرود بيدار ومدينه اي فعال... .